Herşey o an olmuştu… O an… Derin bakışların başlangıcı, sessizliği, kimsesizliği, geceleri yastıklara sarılışı, hüngür hüngür ağlamalar hepsi o an da zaman kavramının dışında bir anda olmuştu! Kaderdi… Bir o kadarda kederdi… Ne olursa olsun O’ndan gelene eyvallah demekdi ya görev hiç sesi çıkmıyordu. Sonraları duydum canının çok acıdığını… Ama o ne zaman gitsek bizi ayakta karşılıyordu… Bizi görünce kafası karışıyordu… Kalkmalıydı zira böyle görmüştü büyüğünden misafir gelince ayağa kalkılırdı! Ayağa! Ayaklarının üzerine kalkılırdı! Kalktı… Kalkamadı… Kalkar gibi oldu… Kalktı… Yere düşen başını biraz sendelikten sonra göğe kaldırdı! Hoşgeldiniz dedi ve yerimizi gösterdi! Ayaktaydım! Bu zor ana dayanmaktaydım! İşte şimdi haykıracağım derken… Sustum.
