Ka…

Herşey o an olmuştu… O an… Derin bakışların başlangıcı, sessizliği, kimsesizliği, geceleri yastıklara sarılışı, hüngür hüngür ağlamalar hepsi o an da zaman kavramının dışında bir anda olmuştu! Kaderdi… Bir o kadarda kederdi… Ne olursa olsun O’ndan gelene eyvallah demekdi ya görev hiç sesi çıkmıyordu. Sonraları duydum canının çok acıdığını… Ama o ne zaman gitsek bizi ayakta karşılıyordu… Bizi görünce kafası karışıyordu… Kalkmalıydı zira böyle görmüştü büyüğünden misafir gelince ayağa kalkılırdı! Ayağa! Ayaklarının üzerine kalkılırdı! Kalktı… Kalkamadı… Kalkar gibi oldu… Kalktı… Yere düşen başını biraz sendelikten sonra göğe kaldırdı! Hoşgeldiniz dedi ve yerimizi gösterdi! Ayaktaydım! Bu zor ana dayanmaktaydım! İşte şimdi haykıracağım derken… Sustum.

Gülüyordu! Bende bozmuyordum hiç rengimi! Ah ulan diyordum ah! Bilemedim kendimi! Hiç bir şey olmamışcasına gülümsüyor neşe satıyordu kendini bilmez fakirlere… Konu hiç açılmadı… Hani bir an açılsa eteklerdeki bütün hüzünler saçılacaktı ortalığa… Saçılmamalıydı. Saçmamalıydı hüznü kimse onun yanında… Saçmalamamalıydı kimse!

Biraz daha anlattı… Ben sağır, yalnızca gözlerim duyuyor! Sabır denen nimeti Mevlam hak edene veriyor! Gitme vaktiydi… Misafir giderkende kalkılırdı ayağa… Kalkmalıydı  zira böyle görmüştü büyüğünden misafir gidincede ayağa kalkılırdı! Kalkmaya çalıştı, kalkar gibi oldu, kalkamadı, kalk, tı… Hiç bir şey yok gibi uğurladı bizi… Kapıya kadar uğurladı bizi… Ah o kapı! Kapandığında içeriye hangi hüzünlerin hapsolduğu ah o kapı! Kapı kapandı. Kimisi için konuda kapandı. Ama ben… Ben kapatamadım… O kapanan kapının ardındaki gencecik kardeşimi orada hangi hüzünlerin, hangi ah’ların beklediğini, hangi sabır dualarının semalara bir bir gönderildiğini biliyordum! Dönemezdim. Hassastı… Herşeyi O’na sevk ederdi. Gülerdi. Kalmak isterdi. Ka….