SendenKalan Kalan Ne Varsa
Suskun ve sakin insanları hep içine kapanık olarak adlandırırız ve onlara içten içe biraz da acırız. Aslında bu insanlar hayatlarını tamamlamış ve daha fazla yaşamak istemeyen, yalnızca zorunluluklar gereği nefes alıp veren kimselerdir.
Yaşayan insanlar için hayatın bittiği ya da zamanın durduğu anlar vardır ki O andan sonra artık yapılan tek şey teslim olmak ve nefes alıp vermektir.
Hergün biraz daha yoruyor beni
Hasretinle başa çıkamıyorum
Hergece bir yerden vuruyor beni
Sağ salim sabaha çıkamıyorum
Bazen birden on yıl yirmi yıl geçmişte bir ana gider o anda yaşamaya başlarsın. Bazen içinde yarım kalan şeyleri tamamlamak için o ana geri dönersin. Geçmiş geçmiştir diyen modern dünya düzenine bir haykırış olarak geçmiş bizde geçmemiştir efendim. Geçmiş bizde vardır ama geçmemiştir. İçimizde geçmişte yarım kalan her hadisenin verdiği buruklukla içiyoruz çayımızı, çorbamızı. Hasta mısın diye soracak olursan eğer bu bir hastalıksa eğer evet hasta sayılırız ama bizim için geçmişi anmak hep önemlidir. Biz hayatımıza girenlerle yaşıyoruz, hayatımızdan geçenlerle değil.
Zamanın çok ötesinde bir yerde belki de kimsenin olmadığı, sadece sevenlerin ve sevilenlerin olduğu o kimsesizler yurdunda tanışmıştık seninle. Gözlerini hala dün gibi hatırlıyorum, o orman yeşili gözlerinde kaybolduğum günlerin yerine simsiyah gecelerin hapsettiği matem dolu dakikalar gelir oldu.
Son sözünü söylemeden gittiğin yollarda kaybolursun diye korksamda dönüşünün ihtimali beni hep heyecanlandırdı. Şimdi bir türkü, şimdi bir söz, şimdi bir şiir, şimdi manalı bir bakış görsem seninle yeniden tanışmış gibi heyecanlanıyor, seni gittiğin gün gibi ha la özlüyorum. Gitmen çok üzmemişti beni, üzüldüğüm yalnız kalmandı. Biliyorum. Biliyorum ki sende içindeki o taşmak isteyen çağlayanları susturuyor, gözünden akacak yaşlarla ölesiye savaşıyorsun. Dayanamayacak gibi oluyor hemen o anda kalkıp koşa koşa gelmek, hüngür hüngür ağlamak istiyorsun.
