utanmaz günler…

Seninle olupta, utanmadan çekip giden günlere kızıyorum! Bir, iki, üç, dört derken 366 gün oldu. Şafak sayan askerler kıvamında geçen bu zaman bakalım daha nelere gebe… Seninle, önüm arkam sağım solum sobe…. Anla işte şımarıyorum zira şımarmak hakkımdır neden dersen şayet şu pişkin pişkin çekip giden 366 gün hayatımdaki en tatlı en acı en umutlu en karamsar en tebessümane en ağlamaklı en şükürde en isyanda en sinirli bir o kadar sakin en tatlı en acı! en sakin en bağırışlı en koşarca en yavaş en hayal en gerçek en çekip giden en hep kalan en duran en akan en susan ve durmadan konuşan 366 günü oldu… 

Küçücük suratında sakladığın hayallerin minicik bir tebessümünle saçıldı hayatımın tam ortasına… Anlasana Hira! Kapanmak bilmez yara… Nasıl geçtiğini anlamadığımız bu günleri birlikte arayacağız… Önce köşe başlarında beni bekleyişini özleyeceğim sonra nargilenin son dumanını…

Hayatımın son adımı… İlk adımın sonrası…
Sana yazacak daha çok şey var bu fakirin gönlünde lakin burası yazacaklarım için pek uygun bir yer değil… Şayet ki Allah nasib ederde evlenirsek işte o zaman gecelerin kör vakitlerinde kalkar hokkamdan kan damlata damlata sana Aşk’ın en sadeleştirilmiş halini yazarım… Yazdıklarımda yalnızca noktayı arama gerisi Sen ve Aşk’tan oluşan karmaşa…

Evet Hira…
367. günde yeniden gel…
Bekle
Sus
Konuş
Gitme
O güzelliğine benzetemediğim başını eğ öne kaldır gözlerini ağla…
Hadi al, senin için bu son damla…

fakir mes’ud