Söz!

Söz…
Söz veriyorum bu yazımı diğerleri gibi göz yaşları içinde yazmayacağım sana.  Olabildiğince sakin, sessiz ve sukunetli olmaya çalışacağım. Diğerleri gibi gözlerimin bulanıklığı yüzünden imla hatası da yapmamaya çalışacağım.

Söz…
Sana ilk gün o İstanbul’un eşsiz güzelliği ile başlayıp bu gün yanıbaşımda kaniatın tüm güzelliklerini barındıran ellerini izleyişim ile devam eden Söz’ümü tutuyorum… Sana , kendime ve Rab’bime verdiğim en mühim sözlerden olan  bu Söz’ü hakkı ile tutmaya gayret ediyorum. Ama bir yerde hata yaparsam şayet affet, duramıyorum! Titriyor, gözlerim kararıyor, içim sığmıyor, dudaklarım kitleniyor seni yanımda düşününce. Düşünsene, burdasın ve ben seni her uykuya dalışında sessiz sedasız izleme şansını yakalayacağım… Seni o kadar seviyorum ki kıyamıyorum! Sevmek bu kadar acımı bilemiyorum, seni Annen’den, Baban’dan nasıl koparıp alırım bilemiyorum. Senin onlardan uzakta kaldığında bir saniye bile üzülmene dayanamıyorum…

Başım dönüyor, gemiler gidiyor, trenler hızlı, çocuklar gülüyor, çayın rengi iç beni diyor, gece kapkaranlık bana nasihat ediyor…

Söz…
Başındaki o Tac’ın değerini, kıymetini bileceğim…
Söz…
Sen her gülüşünde ben Ülkeye çay ısmarlayacağım…
Söz…
Seni sevdiğim kadar senin olduğu için Kedinide çok seveceğim…
Söz..
Başını asla öne eğdirmeyeceğim…
Söz…
Sen gelene kadar geceler hiç sabah olmayacak…
Söz…
İçimdeki yangınla seni de yakacağım….
Söz…
Seni ne o Nur yüzlü Annenden ne de Tombik Babandan hiç uzak etmeyeceğim…

Biliyorum daha çok küçüksün.

Bende öyle…

Söz, seninle büyüyeceğim.

 

Cem Safi / Zulüm Dolanır by Mes’ud Çelik