Evet sevgili dostum bu çirkinleşen dünya sana bir şey yapamaz merak etme deyişini hatırlıyorum da ne günlerdi… İnsan bazen gitmek istiyormuş dostum, bunu bu gün daha iyi anladım gitmek! uzaklara kimsenin olmadığı sessiz sakin diyarlara gitmeyi çokca istiyormuş meğer insan… Hayat denen bu geçici hevesat bu kadar büyütülmeli bu kadar üzerinde durulmalı mı bilmem ama bu gün bu oyundan çok sıkıldım! bunu bilmeni istiyorum. Cevherimin sahte mi gerçek mi olduğunu bilemedim, anlayamadım… Bu gün çokcada düşündüm sevgili dostum, uzun uzun düşündüm nelerle uğraşmam gerekirken nelerle uğraştığımı, nereye doğru yol aldığımı, beni kimlerin nerelere sürüklediğini iyice tartma fırsatı buldum bir saat içinde!
Evet dostum en yakınına uzak nasıl olunurmuş bu gün hayat bunu öğretti bana.
İçin cayır cayır yanarken nasıl ok gibi sözler fırlatılırmış,
Gözünden yaşlar akarken nasıl sessiz kalınırmış,
Kalmak isterken nasıl bir o kadarda gitmek istenirmiş!
bu gün bunları öğrendim…
öğrenecek daha çok şey var hayatta, günler zaten bir kovalamaca…
yalnızlığı seç diyor gönlüm… sessizliği… bitişi… gidişi…
kimseyi üzmeden, kimselerin hayatından sessizce parmaklarının ucunda kapıyıda usulca çek ve git diyor işte.
hayallere gelince! hepsinden özür diliyorum… başka bir bahar gelirse bu virane gönle şayet (ki sanmıyorum) o vakit o eski sandıktan tekrar çıkaracağım sizi…
fakir bi çare mes’ud
beden ne kadar uzaklaşsada sıkıntı ve elem veren yerden, zihin orda implante oluyor. gitmek antibiyotik tedavisi gibi gelsene bir bakıyorsun ki ağrı kesici etkisinden başka hiçbir iş yapmamış. hastalık gibi yeniden nüks ediyor sıkıntılar. zamanın yaraları iyileştirmeside koca bir yalan…işte bu noktada teslimiyet gidiyor devreye. teslim ediyorsunuz haklıyı, haksızı, iyiyi, kötüyü, mutluyu, mutsuzu en güvendiğinize…Rabbinize…