İlk kez gördüm seni… İlk kez o minik gülüşünü, o sessiz bakışını, o derin up uzun hayallerini ilk kez bu gün gördüm.
Küçük minicik adımlarla usul usul tanımadığın yabancı bir ben’e doğru ürkek ürkek geliyordun o kalabalık tramway istasyonundan… Kalabalığın arasından birilerinin sana yardım etmesini bekliyordun sanki düşmemek için… Başındaki o kutlu tacınla öyle güzel görünüyordunki sana bakarken gülümsememek elimde değildi…
Adımların bitti, geldin…
Hoşgeldin’e Hoşbulduk dedin, hoşbuldun mu bilmem ama benim bu fakir, bu soğuk misafirhaneme sıcak yüreğinle geliverdin işte… Hiç bir şeyim yoktu ve hiç bir şey bilmiyordum hakkında tek bildiğim o güzel gülüşün altında asla bir siyahlığın olmayışıydı…