Bana kızıyorlar Sana yaptıklarım için… Senin o güzel cemaline, senin o gül yüzüne o damlaları akıttığımdan ötürü herkes dargın bana… Ne çocuklar konuşur oldu nede Annem… Herkes Sen olmuşcasına bir özür bekliyor benden… Bense bir kavram kargaşası içinde ne yapmasını bilmeyen bir toy gibi sana nasıl davranmam gerektiğimi bile bile ağlatıyorum o ışık kaynağım olan gözlerini… Yanaklarındaki o sessiz cilveler, o kıvılcımlar, o çocukların cıvıltısı, o Hira’nın kokusu, o Yusuf özlemi, o Züleyha tatlılığına rağmen ben kıymet bilmez bir halde karşında duruyorum. Hira’m… Kapanmaz yaram… Korkuyorum…
SendenKalan Kalan Ne Varsa