Uzunca bir düşünce alemi aslında yaşadığımız hayat… Ya da şahsım adına düşünmekten ibaret… Bu gün Bursa’da bir mekanda kahvaltı yaparken karşımdaki aziz kardeşime “hiç bir yerde rahat yok bana” dedim… “Neden?” diye sorduğunda ise cevap vermek ile verememek arasında geveleyerek “şimdi burada olamayan o kadar çok insan varki” dedim ve kala kaldım… Bu beşinci iklim, bu düşünce iklimi nereden hasıl olduysa her geçen yaşda, ölüme yani yeni hayata yaklaştıkca çok daha artmakta… Durakda sakız satan dedeyi düşünüyorum mesela en şık elbiselerimi giydiğimde… Ayaklarıma baktığımda engelli kardeşim geliyor hatrıma…
SendenKalan Kalan Ne Varsa
