Yılların çok eski olduğu günlerdi.. Babam o eski radyosunu açmış bir türkü dinliyordu… Sesi boğuk o zamanlarda bana pek cazip gelmeyen bir ses tonu ile Toprak diye bağıran bir dede… Baba ma kaç defa "ne anlıyorsun şunlardan" dediğimi dün gibi hatırlarım… Ve işte seneler geçti.. Şimdi dedemi ben ellerimle açıyorum ve bin "aah" içinde tebessümlerle tekrar tekrar dinliyorum…

İşte o dedemizden Âşık Veysel Şatıroğlu’ndan Kara Toprak türküsü ile sizleri başbaşa bırakıyorum… Okumaya Devam…

Başımı kaldırdım Arş’a
Allah dedim ne varsa
Al benide yanına…
Bu vuslat bana fazla

mesut…

Seher vakti… O günün kalabalığını cüssesinde barındıran cadde ler boş, ne bir ses ne bir gürültü… Yalnızca Ezanlar meşk halinde… Biri diğerine cilve edercesine daha gür diğeri tüm kainata tüm zerreye tüm mahlukata yalvarırcasına Hayye ale’l-felâh diyor… Sanki o billur sesli müezzin yalnızca insanları değil yuvasındaki karıncayı bile secdeye çağırıyor…! Okumaya Devam…

İnanmıyorum bana öğretilen tarihe
Sebep neyse mezardan bu hayatı tercihe
Üç katlı ahşap evin her katı ayrı alem
Üst kat elinde tesbih ağlıyor babaannem
Orta kat mavs oynayan annem ve âşıkları
Alt kat kızkardeşimin tamtamda çığlıkları
Bir kurtlu peynir gibi ortasından kestiğim Okumaya Devam…