Hiç sesini çıkarmadın… Biliyorum duvarları başına bile yıkılsa olsun diyecektin… Sen sıcak, sabahları olan, geceleri aydınlık bir ev istiyorsun sadece… Tek tek odalara bakarken arada bana bakman mutluluğun fazla gelişinden, mecburen bakıyordun zira bu mutluluğu tek taşıyamıyordun. Elindeki metre ile usta oluverdin beş dakkada… Burası biraz karanlık değilmi? dediğimde içimde hep o şiirin son dizeleri vardı aslında… Senin adımını attığın an olan o güzel yer biraz karanlık olmalıydı, aynı Hira gibi… İçimize çekilmemiz gerekiyordu biraz dışarıdan uzak… Herkesin balkonlarda fink attığı yerlerde biz mahremin ne demek olduğunu gösterircesine kendimizi saklamıydık…
Burası biraz karanlık değilmi dedim yine… Sonra düşündüm… Kapıları olmayan evde geçirdiğim vakitleri… Geceleri rüzgarla uyuduğum günleri…
Burası karanlık değil şimdi anladım, çünkü Sen her karanlığımı aydınlattın…
İlk Yorumu Siz Yapın