kalk!…

Uyku ölümün canyoldaşıydı… Ölmek istercesine yumdu gözlerini… Saatler o anda öyle güzel geçiyorduki! Ölümde olduğu gibi uykudada herkes eşitti işte. Herkes! Herkes ne ayakta duruyordu nede oturuyordu! İşte herkes uyuyordu! O da bunun huzuru ile uyuyordu… Karanlık gözleri bir anlık kör ediyordu! Öyle derindiki uykusu yalnızca bacaklarını değil tüm benliğini hissetmiyordu! Bir gıcırtı duydu, hafifçe açtı gözlerini korktu! Bir müddet yaklaşan ayak seslerini dinledi, tanıdık bir sesti yaklaşan Annesiydi!… Kalbi o anda titredi! Sustu. Ne olduğunu anlayamıyordu! Bir süre kımıldamadan uyuyor numarası yaptı ve olacakları seyre daldı… Annesi hafifçe yanına geldi ve o Masada duran Kur’an’ı yerine kaldırdı sakince yatağın yanındaki sandalyeye kıvrıldı… Ne olduğunu ha la anlamıyordu! Uykusunda dönüyormuşcasına diğer yanına döndü ve kısık bir göz aralığından o merhamet tecellisi validesini seyre daldı… Annesi bir müddet uyanıp uyanmadığını yokladı… İyice yaklaştı, gözlerine baktı “uyuyor” dedi… Halbuki o gözlerinin o küçücük aralığından kainatı izliyordu! Neler oluyor ha la bir anlam verememişti, validesi birden ağlayarak Dua etmeye başladı… Zaten kalabalık olan oda iyice ağzına kadar doldu!.. Kurtuluşun başka bir adı yoktu! Dua edecekti… Gözlerinin kısılmış aralığından artık hiç bir şey göremiyordu zira artık o aralığı gözyaşları dolduruyordu…

mes’ud

[mp3 autostart=”true” repeat=”true”]http://umutrehberi.tasavvufi.com/mestmp3/sazeserleri/eylul.mp3[/mp3]