yaktım mevsimleri sonunda… ölümle dirim arasında bedenim… hasretin ilk kez bu kadar agır heybemde… taşımıyorum artık, zamana bıraktım hammalığını… ağladımda… sanırım bu son defa… yaşlar sandığın yüreğimden akan can kırıntıları oysa… sensiz gecelerin koynunda uyumak kaldı bana… anıların cellatım… hayallerim rüyasız sabah uyanışlarıyla bekliyor aynaya somurtan yüzüme bakarak… içinde pembe panjurlu ev masalları yerine yalnız azrail beklemekte… bense sensizlikle geleceği günü iple çekmekte… yorgunum artık yavaş yavaş anlıyorum bir hiçi beklemenin gereksiz, anlamak için yılların gerekli olduğunu… unutmak için şarjörüme sürdüğüm suçsuz bedenlerin cezasını acınla çekiyorum… hep sanaydı harcadığım kelimeler… kimsenin umrunda olmayan, geceleri yol kenarında şarap şişesini sevdiği yerine koyan kendini kendinde kaybetmiş ayyaşları kıskanır oldum… düzensiz düzenimin içinde devrimci bir anarşist; kalbim… darbeler vuruyor beynimin hükmüne… ara diyor sevdiğini son kez de olsa duy sesini kendisinden duy seni artık sevmediğini… yoksa inanmam ölene dek sana… yada ölüm olurum ucuz hayatına… ne kadar sürer kaçmak? hiç mi bitmez, sonu hiç mi gelmez?… seninle dolaştığım yollardan kaçışım son bulur mu? uykuya dalmak için anılarla savaşımın sonu gelir mi?
kalbi kağıda dökmek ne kadar zormuş… aşkıysa sanki imkansız… daha öncede anlatamadım şimdide anlatamıyorum… ama aşkımı özlüyorum… yüreğimde ne varsa hepsini saldığımı sanırdım rüzgara… aşk işte kalıyormuş yine bir kenarda…
hep orada olacağını sanırdım bıraktığım gibi bıraktığım yerde… öğrendimki zaman silmiş benide… eski bir kitap kaldı senden… seni anarken yine baktım içine… kenarda benim el yazımla bir kaç kelime;
sevmek sevdiğini mutlu görmektir, diye… seni bir daha görmeyi kaldırmaz yüreğim ama mutlu olduğunu düşünmek bile yeter bana…
sevmek sevdiğinin mutlu olduğunu görmektir ne kadar canın yansa da onun mutluğuğu için onu bırakmaktır canımı hatırlattın bana çok teşekkür ederim…