Derin mavilikler içinde gezmeliydik biz
Sözsüz anlaşırdık biz..
Gözlerimiz yalnızca kavuşmak için vardı
Dokunuşunla anlatırdın bana herşeyi
Şimdi ardında yüzlerce yıl bırakmış bir ihtiyar gibi kaldım
Sensiz…
Renk renk belalar dolardı gönlüme seninle…
Tadına doyamadığım o gidişlerin..
He le o ölüm fermanım gelişlerin… Okumaya Devam…

Ellerin..
O efsunlu ellerin..
Dokunuşunla Ruh’umu Beden’im den ayıran ellerin..!
Hele hele o eller birde ellerime değince nasıl sızlardı yüreğim..
Zaten bu yürek bir senin ellerine dokununca sızladı…
Birde ellerime senden başka eller değince…!

Mesut ÇELİK

Şimdi herşey daha güzel değilmi?
O aynı anda aynı yere bakıp “bir” olmaların hiç bir önemide yoktu nede olsa değilmi? Aynı anda söze başlamaların.. Geceleri beraberce göz yummaların.. Konuşmadan; duruşundan bakışımdan gülüşümden anlamalarının hiç bir önemi yok değil mi.. Şimdi herşey daha güzel değilmi?  Herşey daha serbest herşey daha boş.. Çok şeyde istemiyordum oysa.. İşte geldik gidiyoruz dünyası… Ufak bir evim yanımda sen karnımın doyacağı kadar rızık.. İnan o ufak ev öyle güzel dolacaktıki sevgimle kaybolacaktık beraber… O ufak evi senin Nur’un la aydınlatacaktım geceleri.. Çok güzel çok temiz çok saf hayallerim vardı.. Okumaya Devam…

Sonbaharı hep sevmişimdir.. Belkide doğum günüm Eylül ayında ondandır.. Yada Sonbaharda öleceğim.. Sonbahar sanki dertlerimle geçmişimle buluştuğum bir mevsim her yer sarı hava soğuk sen yine yoksun.. Sensiz gece olan gündüze düşman ben.. Okumaya Devam…