Bazen sadece özlemek için gönderildiğimizi düşünüyorum bu yalan dünyaya. Özlüyor insan. Gidenleri, yaşananları, olanları, bitenleri, olmayanları, olamayanları, oldurulmayanları… Ne varsa özlüyor. Özlem insanı var ediyor, özlem insanı insan ediyor. Öyle gelip geçilen bir hayat değilse şayet yaşadığımız özlüyoruz. Bir gülümsemeyi, bir muhabbeti, bir dumanı, bir sıcak tebessümü. Hatıralarla geçiyor kalan günler bazılarımız için. Ne garip kendi biriktirdiklerimizi yine kendimiz harcıyoruz. Bunca zaman yaşadıklarımızı sanki bir sonraki gün hatırlamak için yaşıyoruz. Durunca, sakinleşince, çayın başına oturunca, kahveden bir yudum aldığında, gece 3 olunca nedense maziden bir sayfa açası geliyor insanın. Hep özleyecek miyiz bilmiyorum ama özlemek olmadan yaşamak olmuyor. Hep birilerini, hep bir anı özleyerek geçecek bu ömür.
Meselenin özü ait olmadığımız yerdeyiz.
Ait olduğumuz yeri özlüyoruz.
Buluşmak temennisiyle.
İlk Yorumu Siz Yapın