kayboluyorum

Kelimelerle bu gece için sözleşmiştim, gecenin en kör anında alacaktım kalemi elime ama dayanamadım. İçimi kavuran, dışımı savuran bu sızıyı yazmalıydım… Nedir diye merak etmeye pek luzum yok zira bir adı yok bu sızının… Hep sızlıyordu ya bu buruk yüreğim bu defada böyle sızlıyor işte, belki dün kazada hayatını kaybetmiş bir fabrika işçisi için, belkide maaşı geç yatmış mahallenin çöpcüsü mehmet abi’nin evdeki oğluna söz verdiği o şekeri alamayacağı için bilemiyorum ama buram buram yanıyorum…

Adım adım dolanıyorum bütün gün istanbul’u cıvıl cıvıl sahte yüzler arasında buram buram tütüyorum, tükürüyorum edepsizliğime bir ağız dolusu kusuyorum günahlarımı o tertemiz denize… Deniz, gemiler, bulutlar, martılar hepsini seyre koyuluyorum seyrimde seyredecek bir şey olmadığından mıdır bilinmez kendimden gitmek istiyorum… Suskunluğumun içinde derin bir düşünce alemini gizliyorum. Ama kimse bunu anlamıyor. Hep aynı soru “neye canın sıkılıyor”!? Canım sıkılmıyor aslında, canımı bu olanlar sıkıyor… Kendimi tanıyamaz oldum bu ara… Bir hattat eliyle yazılan nezaketle bir tevbe istediğim şu sıra… Yarından tezi yok gazetelere beni bulmaları için bir ilan vereceğim zira ben artık kendimi başka bir memlekette kaybolmuş gibi hissetmeye başladım…

fakir mes’ud

[mp3 autostart=”true” repeat=”true”]http://www.umutrehberi.com/mestmp39814/197-derdimendim.mp3[/mp3]